خــرده شــعر
دانــه ميــدهــم گنــجشــک هــای صبــحگاهــی را،
پشــت پنــجره ام،
از خــرده شعــرهــايــی کــه شــب
از دســت هــای تــو
ميــريــزد بــر بيــخوابــی هــا
و بــالــش لبــريــز از اميــدم!
شاعر:
+ نوشته شده در چهارشنبه بیستم مهر ۱۳۹۰ ساعت 8:9 توسط خیــال خــام
|