چــه بگــويــم

چــه بگــويــم کــه دل افســردگــي ات،

از ميــان بــرخيــزد؟


نفــس گــرم گــوزن کــوهــي،

چــه تــوانــد کــردن؛

ســردي بــرف شبــانگــاهــان را

کــه پــر افشــانــده بــه دشــت و دامــن . . .


شاعر: محمدرضا شفیعی کدکنی

ندانم کجا می کشانی مرا

ندانم کجا می کشانی مرا

سوی آسمان یا به خاموش خاک

نیم در هراس از تو ای ناگزیر

ندانم کجا می کشانی مرا


ندانم کجا

لیک دانم یقین

کزین تنگنا می رهانی مرا . . .


شاعر: محمدرضا شفیعی کدکنی

ادامه نوشته

گــریــزی تــاریــک

هیــچ میــدانی چــرا چــون مــوج،

در گــریــز از خــویشتــن،

پیــوستــه مــی کــاهــم؟


زان کــه بــر ایــن پــرده تــاریــک؛

ایــن خــامــوشــی نــزدیــک،

آنچــه مــی خــواهــم، نمــی بینــم

و آنچــه مــی بینــم، نمــی خــواهــم . . .


شاعر: محمدرضا شفیعی کدکنی

وای بــر احــوال بــرگ بــی درخــت

گــر درختــی از خــزان، بــی بــرگ شــد

یــا کــرخــت از ســورت ســرمــای سخــت


هســت امیــدی کــه ابــر فـــرودیــن

بــرگهــا رویــانــدش از فــر بخــت


بــر درخــت زنــده، بــی بــرگــی، چــه غــم؟

وای بــر احــوال بــرگ بــی درخــت . . .


شاعر: محمدرضا شفیعی کدکنی

طفــل شــادی

طفلــي بــه نــام شــادي، ديــريســت گمشــده اســت؛

بــا چشمهــاي روشــن بــراق،

بــا گيســويــي بلنــد بــه بــالاي آرزو!


هــر کــس از او نشــانــي دارد،

مــا را کنــد خبــر!


ايــن هــم نشــان مــا،

يــک ســو خليــج فــارس، ســوي دگــر خــزر . . .


شاعر: محمدرضا شفیعی کدکنی


خیـــال نوشت: این تعطیلات سعی کردم به دوستان قدیمی سر بزنم...

                   خوندن نظرات قدیمی، منو برد به گذشته ها...

                   حس و حال خاصی دارم...

ســـفر بــــاران

آخرين برگ سفرنامه ي باران

اين است

که زمين چرکين است ...


شاعر: محمدرضا شفیعی کدکنی