نــوازش حســادت
گنجشــک نشــدم
کــه بــرایــم دانــه بــریــزی
و حتــی بنــد کفشــی
کــه دستهــایــت پــروانــه ام کننــد!
مــن بــه غبــار روی میــز
کــه نــوازشگــرانــه
بــا تکــان دستــت محــو مــی شــود،
حســادت میکنــم . . .
شاعر: علی شفاعت پناهی
+ نوشته شده در سه شنبه دوازدهم شهریور ۱۳۹۲ ساعت 21:51 توسط خیــال خــام
|