پلــک مــي بنــدم،

جهــان جــانــم از عطــر بــوســه ات،

ســرشــار مــي شــود!


وقــتي

شهــد خيــالِ بــوســه ي تــو

مستــم مــي كنــد چنيــن،

درحيــرتــم

شــرابِ چشمــه ي نــوشــت

چــه مي كنــد بــا مــن؟!


شاعر: صمصام کشفی