غــریــب اســت دوســت داشتــن،

و عجیــب تــر از آن اســت، دوســت داشتــه شــدن!


وقتــی مــی‌دانیــم کســی بــا جــان و دل دوستمــان دارد

و نفــس‌هــا و صــدا و نگــاهمــان،

در روح و جــانــش ریشــه دوانــده؛

بــه بــازی اش مــی‌گیــریــم!


هــر چــه او عــاشــق‌تــر، مــا ســرخــوش‌تــر!

هــر چــه او دل نــازک‌تــر، مــا بــی رحــم ‌تــر!


تقصیــر از مــا نیســت؛

تمــامــی قصــه هــای عــاشقــانــه،

اینگــونــه بــه گــوشمــان خــوانــده شــده‌انــد . . .


شاعر: دکتر علی شریعتی