هنگــامــی کــه بــا تــو رو بــه رو مــی شــدم،

سنــگ پشتــی بــودم،

کــه خــزیــدن در لاک خــود را خــوب مــی دانــد

و در هنــر پنهــان شــدن، بــدعــت گــر اســت!


آنگــاه کــه تــو را بــدرود گفتــم،

پــرستــویــی شــده بــودم

کــه بــال هــایــش تــو را همــواره

بــه یــادش مــی آورد . . .


شاعر: غادة السمان