مگر نمی‌گویند که هر آدمی

یک بار عاشق می‌شود؟


پس چرا هر صبح که چشم‌هات را باز می‌کنی

دل می‌بازم باز؟


چرا هربار که از کنارم می‌گذری

نفست می‌کشم باز؟


چرا هر بار که می‌خندی

در آغوشت در به در می‌شوم باز؟


چرا هر بار که تنت را کشف می‌کنم

تکه‌های لباسم بال درمی‌آورند باز؟


گل قشنگم

برای ستایش تو

بهشت جای حقیری ست


با همین دست‌های بی‌قرار

به خدا می‌رسانمت . . .


شاعر: عباس معروفی