گــاهــی وقــت هــا،

پیــش از آن کــه غــم

بیــایــد

تــا هــر چــه را کــه کــم گــذاشتــه،

بــا خــود بیــاورد؛

شــادی

بــرگشتــه اســت

تــا چیــزهــایــی را کــه جــا گــذاشتــه،

بــردارد . . .


شاعر: مهدی مظفری ساوجی