کــه هستــی

کــه زنــدگــی مــرا بــه قضــاوت نشستــه‌ای؟!


مــی دانــم بــی نقــص نیستــم

و آنقــدر زنــدگــی نخــواهــم کــرد کــه بتــوانــم بــاشــم!


امــا

پیــش از آنــکه انگشتــانــت را

بــه اتهــامــی بســوی مــن نشــانــه بگیــری؛

ببیــن دستهــایــت چقــدر آلــوده‌انــد . . .


شاعر: باب مارلی