کــاش ســرم را بــردارم

و بــراي هفتــه‌اي در گنجــه‌اي بگــذارم و قفــل کنــم؛

در تــاريکــي يــک گنجــه خــالــی!


روي شــانــه‌هــايــم،

جــاي ســرم چنــاري بکــارم

و بــراي هفتــه‌اي در ســايــه‌اش، آرام گيــرم . . .


شاعر: ناظم حکمت

از مجموعه "تو را دوست دارم چون نان و نمک"