بگــو چکــار کنــم؛

وقتــي شــادي

بــه دُم بــادبــادکــي بنــد اســت

و غــم چــون سنگــي،

مــرا در ســراشيــب يــک دره،

دنبــال مــي‌کنــد؛

دلــم شــاخــه‌ شــاتــوتــي ست

کــه بــاد،

خــونــش را بــه در و ديــوار، پــاشيــده اســت . . .


شاعر: غلامرضا بروسان