پــرنــدگــان پشــت بــام را دوســت دارم؛

دانــه هــایــی را

کــه هــر روز بــرایشــان مــی ریــزم!


در میــان آنهــا،

یــک پــرنــده بــی معــرفــت هســت

کــه مــی دانــم روزی بــه آسمــان خــواهد رفــت

و بــر نمــی گــردد!


مــن،

او را بیشتــر دوســت دارم . . .


شاعر: گروس عبدالملکیان