اینکه گاهی با کسی حرف میزنم
راه رفتن روی زمینِ صاف است
در فاصلهای کوتاه
میان دو گودال عمیق . . .
شاعر: لیلا کردبچه
+ خیـــال نوشت: این بار، فاصله ای کوتاه مانده تا انتهای گودال . . .
خنــده را بــراي دهــان او،
او را بــه خــاطــر مــن،
و مــرا بــه نيــت گــم شــدن آفــريــدي . . .
شاعر: شمس لنگرودی
خیـــال نوشت: محمد مبعوث شد و من . . .
اي مــادر!
اي مــادر،
هــوا ، همــان چيــزي اســت
کــه بــه دور ســرت مــي چــرخــد
و هنگــامــي کــه تــو مــي خنــدي،
صــاف تــر مــي شــود!
شاعر: حسین پناهی
بــه حــوض آب؟
مــي خــواهــم عکــس بگيــرم،
يــادگــاري از روي مــاه . . .
شاعر: بهرنگ قاسمی
لازم نيســت پــرنــده بــاشــم!
هميــن کــه بخنــدي،
بــال در مــي آورم . . .
شاعر: پوپک رضایی
کــم دارم،
دو تختــه
کــه زيــر ســر تــو بگــذارم!
مــوهــايــت را بــه آن بــا فــاصلــه ببنــدي،
تــا مــن
گيتــار بــه دســت ِ ديــوانــه اي بــاشــم
کــه سمفــونــي خنــده هــايــت را بــه
بتهــوون، فخــر بفــروشــم . . .
شاعر: هومن شریفی
چــه رهــاورد سفــر دارم از ايــن راه دراز؟
چهــره ام را بنــگر تــا بــه تــو پــاســخ گــويــد
اشــك شــوقــي كــه فــروخــفته بــه چشــمان نيــاز!
چــه رهــاورد سفــر دارم اي مــايــه عمر؟
سينــه اي ســوختــه در حســرت يــك عشــق محــال،
نگــهي گمــشده در پــرده رويــايــي دور،
پيــكري ملتــهب از خــواهــش ســوزان وصــال!
چــه رهــاورد سفــر دارم ... اي مــايــه عمــر؟
ديــدگــانــي همــه از شــوق درون پــر آشــوب،
لــب گــرمــي كــه بــر آن خفتــه بــه اميــد نيــاز،
بــوســه اي داغــتر از بــوســه خــورشيــد جنــوب!
حــاليــا...
ايــن منــم، ايــن آتــش جــانســوز منــم!
اي اميــد دل ديــوانــه انــدوه نــواز!
بــازوان را بگــشا تــا كــه عيــان ات ســازم
چــه رهــاورد سفــر دارم از ايــن راه دراز...
شاعر:
شاعر: رسول یونان
شاعر: سینا به منش
La bouche sourit mal quand les yeux sont en pleurs.
Meaning:
The mouth smiles poorly when the eyes are full of tears.
دهان چه فقیرانه می خندد، وقتی چشمها پر از اشک است.
Autor: Évariste-Désiré de Forges
که می آمدی و خنده هایت
شبیه خنده های نامردان نشده بود؟
از کجا که می آمدی و دست هایت
به جای بوی نوازش من در خواب
بوی اسکلت هایی که هنوز نمرده اند نمی داد؟
به نیامدنت ادامه بده
شبی که رفتی
حسابی ماه بودی
از کجا که شبی که خدایی نکرده برمی گردی
ماه را زیر قدم های تند هوس آلودت
شکنجه نکرده باشی؟
شاعر: مهدیه لطیفی