ســایــه یــک بــوســه

از غــروبــی کــه ســایــه ام را

کــاشتــه ام؛

هیــچ شکــوفــه ای،

طعــم بــوســه خــورشیــد را

نچشیــده اســت . . .


شاعر: کیکاووس یاکیده

شکــوفــه بــاران

مــن،

بهــار مــي‌شــوم!


تــو،

تنــم را پــر از شکــوفــه کــن . . .


شاعر: عباس معروفی

انکــار انتهــا

در انتــهاي شــاخــه،

شكــوفــه،

انكــار انتهــاســت . . .


شاعر: یدالله رویایی

بهــار

از بستــر سپيــدش بــرخــاستــه،

بــارانــي بــه ســر و رويــش زده،

شکــوفــه اي بــه مــوهــايــش!


حــالا مــي تــوان

دوبــاره بهــار نــاميــدش . . .


شاعر: سینا به منش

غــریــبه

دســت مــرا بگيــر،

کــه بــاغ نگــاه تــو

چــندان شکــوفــه ريــخت

کــه هــوش از ســرم ربــود!

مــن جــاودانــم،

کــه پــرستــوي بــوســه ات

بــر روي مــن دري ز بهــشت خــدا گشــود!

امــا چــه مــي کــني

دلی را،

کــه در بهــشت خــدا هــم غــريــب بــود؟!


شاعر: فریدون مشیری